ΟΙ ΜΑΝΕΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ / Oi manes tou Pontou

Die dramatische Geschichte dreier Frauen, die den Exodus der Pontier erleben

- nach einer wahren Geschichte

Ευγενία, Σοφία, Δωροθέα. 
Τρεις γυναίκες που κρίθηκαν όχι μόνο από τη στάση τους απέναντι στη ζωή, αλλά απέναντι στο θάνατο. Μια αληθινή ιστορία ζωής μέσα από τις μαρτυρίες τους. Ένα συγκλονιστικό οδοιπορικό στην μνήμη μιας πατρίδας που μάτωσε και που αναζητά ανάπαυση στο παρόν.

Τι είναι αρκετό για να χάσει μια μάνα την ψυχή της; Τα όσα πέρασαν οι μάνες του Πόντου δεν είχαν όριο. Πόνεσαν για την πατρίδα που έχασαν. Έκλαψαν για το άδικο. Λύγισαν για τα παιδιά που έθαψαν.

Τραπεζούντα, 1918. Οι Νεότουρκοι πλέον ήταν ασυγκράτητοι. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να εξοντώσουν το χριστιανικό στοιχείο. Βιάζουν, λεηλατούν, ατιμάζουν. Σκελετωμένοι άνθρωποι που μοιάζουν με σκιές, βαδίζουν αγόγγυστα προς τα τάγματα εργασίας.
Οι μάνες του Πόντου για να γλιτώσουν από τις θηριωδίες και τις σφαγές των Τούρκων, θα κρυφτούν άλλες στα βουνά της Σάντας και άλλες θα αναζητήσουν καταφύγιο στον Καύκασο. Με μοναδικό τους εφόδιο τη δύναμη για ζωή, θα αναμετρηθούν με τον πόνο της απώλειας και του ματωμένου ξεριζωμού από τη γενέθλια γη. Δεν θα ανασάνουν πια τη μυρωδιά της μάνας πατρίδας. Έχουν χάσει τον Πόντο τους. Για πάντα.
Και μόλις η ζωή τούς χαμογελάσει ξανά, έστω και αχνά, η ιστορία επαναλαμβάνεται, σαν να προσπαθούσε ο Θεός να τις κάνει ακόμα πιο δυνατές μέσα από τις πικρές λύπες. Κατατρεγμένες από τις Σοβιετικές αρχές, πρέπει για δεύτερη φορά να παλέψουν με τα θεριά της φύσης. Ο δρόμος θα τους οδηγήσει στην αγκαλιά της Ελλάδας, της πατρίδας που θα τους δεχτεί με καχυποψία.
Οι μάνες του Πόντου, κουβαλώντας τη δύναμη με την οποία τις είχε μπολιάσει η ρίζα τους, θα δώσουν τον αγώνα τους, και σε πείσμα κάθε δυσκολίας, θα καταφέρουν να σηκωθούν, όσες φορές και αν χρειαστεί να λυγίσουν.

Πατλάκουτζα Μάρθα

Η προσφυγομάνα Θεσσαλονίκη είναι η πόλη που με γέννησε.
Μεγάλωσα με ακούσματα χαμένων πατρίδων, με όνειρα και καημούς μιας Ελλάδας που πάλευε να ορθοποδήσει. Τα  παιδικά μου χρόνια είχαν να κάνουν με αποδράσεις σε αλάνες και βιβλιοθήκες. Ο χάρτινος κόσμος των βιβλίων με μάγεψε. Οι ιστορίες και οι εμπειρίες έπλασαν μέσα μου τη δασκάλα, τη μητέρα, τη γιαγιά, τη συγγραφέα που σήμερα είμαι.
Μέσα από τη γραφή ξεκίνησαν τα ταξίδια μου στον χρόνο. Έγιναν το καταφύγιο της ψυχής μου, μια αστείρευτη πηγή δύναμης, μα και η πυξίδα του συγγραφικού μου πηγαιμού προς την Ιθάκη. Το φθάσιμον εκεί είναι ο προορισμός μου.